یکی می پرسد:اندوه تو از چیست؟

سبب ساز سکوت مبهمت کیست؟

برایش صادقانه می نویسم:برای آنکه باید باشد و نیست

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

بااشک تمام کوچه را تر کردم

دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد

وابستگی ام را به تو باور کردم...

پای من خسته از این رفتن بود

قصه ام قصه ی دل کندن بود

دل که دادم به یارم دیدم

راهش افسوس جدا از من بود...

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

همجو شهری که بر روی گسل زلزله هاست

درد.مرا انتخاب کرد

من.تو را

تو.رقتن را

آسوده برو!دلواپس نباش

من و درد و یاذت تا ابد با هم هستیم

سنگ هایی که به دیوار فراق تو زدم

کعبه میشد من اگر خانه بنا میکردم...

مگر بین من و تو چقدر فاصله است

که هرچه سکوت می کنم...

نمی شنوی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

استخوان هایم را به دانشمندان بسپارید

...

شاید بفهمند نه یخ بنذانی بود

ونه بیماری مهلکی!

من از دوری تو منقرض میشوم

رفته ای

و من هر روز

به موریانه هایی فکر می کنم

که اهسته و ارام

گوشه ی خیالم را می جوند

تا بیخیال نشذه ام

برگرد...