بخوان!ا

برایم از شعرهایی بخوان

که هیچ گاه نسروده ای

از عاشقانه هایی که هیچ وقت نوشته نشده

بخوان که چشمان ِ من جبرئیل توست

  تو تنها بخوان

بخوان

فــــــرهاد را در بیستـــــون کشتیم !

و در کتــــاب تاریخ از او به نیکی یاد می کنیم …

تا ثابتــــــ کنیم حتـــی در عشـــــــق هم ؛

مــــــــرده پرستـــــیم … !!!

راستی خدا

دلم هوای دیروز را کرده

هوای روزهای کودکی را

دلم میخواهد مثل دیروز قاصدکی بردارم

آرزوهایم را به دستش بسپارم تا برای تو بیاورد

دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم و دوباره تمرین کنم

الفبای زندگی را

میخواهم خط خطی کنم تمام آن روزهایی که دل شکستم و دلم را شکستند

دلم میخواهد این بار اگر معلم گفت در دفتر نقاشی تان

هر چه میخواهید بکشید

این بار تنها و تنها نردبانی بکشم به سوی تو

دلم میخواهد این بار اگر گلی را دیدم

آن را نچینم

دلم میخواهد …

می شود باز هم کودک شد؟؟

راستی خدا!!!!!!

روزها يكی پس از ديگری به پايان

می رسند...

و در پی روزها

عمر من...

خسته نباشی سرنوشت....!

می بينی؟!

دست در دستان تو

تمام راه را بيراهه رفتم

شنيدم كسی ميگفت:

چشمانت را ببند!

اعتماد كن...

به قيمت تمام روزهای رفته

چشم هایــم را بستم...

اعتماد كردم...!

بهای سنگينی داشت اعتماد !

روزی...

چشمانم را باز كردم؛

چيزی به نام " عشـــــق "

در راهِ همپا شدنِ با تو

به تاراج رفته بود!

چشم من! بیا منو یاری بکن 
گونه‌هام خشکیده شد، کاری بکن! 
غیر گریه مگه کاری می‌شه کرد؟ 
کاری از ما نمیاد، زاری بکن! 

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد 
تا قیامت دل من گریه می‌خواد! 

هرچی دریا رو زمین داره خدا 
با تموم ابرای آسمونا 

کاشکی می‌داد همه رو به چشم من 
تا چشام به حال من گریه کنن! 

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد 
تا قیامت دل من گریه می‌خواد! 

قصه‌ی گذشته‌های خوب من 
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن 

حالا باید سر رو زانو بذارم 
تا قیامت اشک حسرت ببارم 

دل هیشکی مثل من غم نداره 
مثل من غربت و ماتم نداره 
حالا که گریه دوای دردمه 
چرا چشمم اشکشو کم میاره؟ 

خورشید روشن ما رو دزدیدن 
زیر اون ابرای سنگین کشیدن! 

همه جا رنگ سیاه ماتمه 
فرصت موندنمون خیلی کمه! 

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد 
تا قیامت دل من گریه می‌خواد! 

سرنوشت چشاش کوره، نمی‌بینه! 
زخم خنجرش می‌مونه تو سینه 
لب بسته، سینه‌ی غرق به خون 
قصه‌ی موندن آدم همینه 

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد 
تا قیامت دل من گریه می‌خواد!

براي تو مي نويسم...
براي تويي كه تنهايي هايم پر از ياد توست
براي تويي كه قلبم منزلگه عـــشـــق توست
براي تويي كه احساسم از آن وجود توست
برای تو که میدانی زیبا ترین هدیه تولدم هستی
براي تويي كه تمام هستي ام در عشق تو غرق شد
براي تويي كه چشمانم هميشه به راه تو دوخته است
براي تويي كه مرا مجذوب قلب و احساس پاك خود كردي
براي تويي كه وجودم را محو وجود خود كردي
براي تويي كه هر لحظه دوري ات برايم مثل يک قرن است
براي تويي كه سـكوتـت سخت ترين شكنجه من است..

چه بی معرفت شده است…روزگار…

سیلی اش محکم بود…برگوش احساساتم…

تـــــو چه میفهمی...

حال و روز کسی را که دیگر...

هــــــــیچ نگاهی دلش را نمی لرزاند...

ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ... ☜ ↓ 

                                                                                                                      ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫـــــﻢ..... ↓ 

                                                                                                                                ﻫــــــــﯽ.... ↓ 

                                                                                                                         فﻼ‌ﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﯿﺮ..... ↓ 

 ♦ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﻮﯾـــﻢ..... ♦

هر کجا جامی ز عشق آمد بدستت نوش کن
هــر که میگوید سخن از مهــربانی گوش کن

قلـب عاشق بوستان پُـر گُل و پُر آرزوســت
تا توانی گرد این گلشن بگرد و بوش کن

بی تعلق از مسیر زندگی باید گذشت
از می آزادگی جان و دلت مدهوش کن

عشق در دامن هستی روح و جان زندگیست
دل اگر داری دلت را عاشق پر جوش کن

زندگی لیلاست این معشوفه را از خود بساز
شادی و شور و شر و بار غمش بر دوش کن

حالا که میروی کمی آهسته قدم بردار
نترس دل شکسته ام به پای تو نمیرسد
لطفا پشت سرت در زندگی را هم ببند
خسته ام …

با رفتن تو

دنیا به اخر نرسید

ولی من چرا...!

نمی دانم چه حکایتیست که من باید هر روز به خودم بپیچم

 و هر روز خاطرات تو مثل پونه در برابرم سبز شوند!!!

یکی می پرسد:اندوه تو از چیست؟

سبب ساز سکوت مبهمت کیست؟

برایش صادقانه می نویسم:برای آنکه باید باشد و نیست

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

بااشک تمام کوچه را تر کردم

دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد

وابستگی ام را به تو باور کردم...

پای من خسته از این رفتن بود

قصه ام قصه ی دل کندن بود

دل که دادم به یارم دیدم

راهش افسوس جدا از من بود...

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

همجو شهری که بر روی گسل زلزله هاست

درد.مرا انتخاب کرد

من.تو را

تو.رقتن را

آسوده برو!دلواپس نباش

من و درد و یاذت تا ابد با هم هستیم

سنگ هایی که به دیوار فراق تو زدم

کعبه میشد من اگر خانه بنا میکردم...

مگر بین من و تو چقدر فاصله است

که هرچه سکوت می کنم...

نمی شنوی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

استخوان هایم را به دانشمندان بسپارید

...

شاید بفهمند نه یخ بنذانی بود

ونه بیماری مهلکی!

من از دوری تو منقرض میشوم

رفته ای

و من هر روز

به موریانه هایی فکر می کنم

که اهسته و ارام

گوشه ی خیالم را می جوند

تا بیخیال نشذه ام

برگرد...

برگرد... یادت را جا گذاشتی نمی‌ خواهم عمری به این امید باشم که برای بردنش برمی ‌گردی

خــدایا ؟ کــمــی بــیـا جــلــوتــــر مــی خــواهـــم در گوشــت چــیــزی بــگــویم ایـن یـک اعــتـراف اســت مـــــن بــی هستی ام..بــــی عشقــــــم دوام نــــــــمی آورم!!!

به من قــول بده در تمـامــی سال هایی که باقی مانده تا ابــــد!! مـواظــب خودت باشــی... شــاید ... دیگــر نباشم که یادآوریت کنم

چقـــدر زیـــادی ! آنقــــدر .. که نمـــیتوان .. تمــــام ِ تـــو را “خیـــال” کــــرد

نه مثل هرکس.. مثل کسی که برایم کس دیگریست... دوست دارم

اگـه سکوت میکنـم فـکر نکــن حــــــرف واسـه گفتن ندارم ! حرفــام بـــه سایــز گوشت نمی خــوره جــِـــــــــــر میـــــخوره

اگه مغرور بودن کلاس داره اگه بی محلی کلاس داره اگه چندتا "بی اف" و جی اف" داشتن کلاس داره من ترجیح می دم بی کلاس ترین آدم روی زمین باشم

کفش، ابتکار پرســــه های من بود و چتر، ابداع بی سامـــــانی هایم هندسه، شطرنج سکـــــوت من بود! و رنگ تعبیر دلتنگـــــــی هایم